A primavera avanza, como cada ano, como se non pasara nada, allea aos nosos desvelos, ausente das nosas traxedias persoais, das nosas catástrofes, da vida e a morte deste formigueiro no que medran, sen embargo, as súas raigames.
Empurra a vida mentres nós seguimos enterrando víctimas do derradeiro terremoto, sen nos repoñer aínda do terror das imaxes do tsunami, preocupados polo futuro das nosas vidas e sobre todo das dos nosos fillos, a quen deixamos en herdanza un mundo de usar e tirar ao que non lle atopamos vacina para libralo deste cancro que está volvendo atrás todas as conquistas sociais do século XX.
Pero nesta praciña de Negueira de Muñiz onde medran as flores desta cereixal, semella que se detivo o tempo e nada aconteceu desde os tempos de bonanza.
