A Noite de Reis

Era Nadal e facía frío. Tempo de matanza e de pasar as noites tras do lume da cociña.

A noite de Reis, coincidía cada ano coa festa dos "roxois" na casa de Arango, que estaba a carón da miña, e en todas as da miña memoria había unha espléndida lúa chea que permitía que os nenos saíramos fóra xogar enriba da lama xeada, e nos achegáramos, aló pola  medianoite, ata a nosa casa para ver se xa viñeran os Reis...
 Por suposto que nunca chegaron tan cedo.

A cea consistía case sempre nun guiso de costelos e patacas seguido dos roxois con cachelos, arroz con leite e freixós (filloas) de sobremesa.

A min non me gustaba o arroz con leite da casa de Arango porque levaba azucre e eu estaba afeita a comelo só  cun chisquiño de sal, como se facía daquela en moitas casas.

Despois da cea, os nenos e nenas xogábamos ao escondite. Se estaba mal tempo dentro da casa, polos cuartos e os corredores, e se estaba tempo seco, por fóra, no medio da noite..  Daquela os nenos disfrutabamos dunha liberdade que hoxe non teñen.
Corríamos e corríamos pola Pereira ata que nos rendía o sono.
Cando pasábamos da casa de Arango á Pereira, sempre o facíamos á carreira porque o camiño do Regueiro ( que saía da aldea cara ao monte) semellaba unha boca de lobo, escura e perigosa pola que podía aparecer Recaredo, o noso particupar " home do saco", que máis tarde resultou ser un daqueles  fuxidos que se  " botaran ao monte" trala guerra.
Correr espantábanos o medo.

Os adultos, mentres,  xogaban ao julepe e o subastado,  ás veces ata que clarexaba o novo día. Apostaban cartos, pero só moeda pequena (non había para apostas fortes). Isto diferenciaba os días das festas dos días correntes de polavila nos que xogaban ao tute, a brisca ou á escoba sen apostar.

Pasada a noite, pola mañá cedo, tremendo de frío naqueles cuartos sen máis calefacción que as vacas que había debaixo, na corte, corríamos á ventá onde deixáramos os zoquiños ou as zapatillas a noite antes para descubrir abraiados o que trouxeran os reis.
A pesar da pobreza, non lembro que nunca estiveran baleiros de todo.

O resto do día paseabamos polos camiños facendo ou respostando a  pregunta obrigada : ¿ E a ti, que che trouxeron os Reis ?

A memoria destes días e noites  felices da infancia revive cada Nadal. Non quixera perdela nunca.

E hoxe quixera compartila especialmente con todos aqueles nenos e nenas de Villaframil cos que os vivín.

Días de quimio y rosas.

 
Fai uns anos coñecín o blog de poesía " El cuaderno de poemas de Rubén Lapuente" e desde aquela son asidua lectora deste logroñés que debulla poemas como outros debullamos sorrisos ou palabras. Sorprendeume a sensibilidade que se desprende sempre  dos seus versos, pero sobre todo a facilidade coa que percibe o lado poético do día a día, de cada persoa, de cada obxecto, do fermoso e do menos fermoso.

De pronto, un día,  os seus poemas comezaron a preocuparme. Falaban de dor e de enfermidade, pero iso non só non lles restaba beleza senón que adquiriron unha intensidade que conseguía traspasar a pantalla onde os lía e meterse polos poros da miña pel.

Ese tempo e eses versos están recollidos nun libro que recibín fai pouquiño: " Días de quimio y rosas", que  recomendo non só pola calidade dos seus poemas, senón tamén polo seu carácter altruista, xa que foi publicado a beneficio da asociación contra o  cancro de mama de Logroño.


Este é un dos meus  poemas preferidos, anque sinto que fala do desacougo, do agotamento e da desolación.

 SOL DE MIMBRE

Olvido ocúltame
Solo un rato
Solo
Déjame tenderme
bajo un sol de mimbre
que traigo
colmado el cuerpo
Atravesado de alfanje

Déjame echarme
sobre un lecho
de vareada lana de sueños
Un rato
por los aledaños de la vida
A las afueras de la muerte
Olvidado
entrando en la paz
del fondo de las cosas
sencillas
Comiendo monotonías
como panes
Deja que me eche
bajo un sol de mimbre
olvido
Solo
ocúltame
Que bajo a mi lagar de luz:
Flor de soledad
Ramo purísimo de silencio
un rato sólo olvido

Y saber de mí.

Novelas a dous reás

Entre os anos 1970 e 1980, sendo eu adolescente, lin todo o que caeu nas miñas mans. Como o orzamento era escaso, tanto eu coma o meu irmán mercábamos pequenas novelas de editoriais como Bruguera ou Toray, que logo cambiábamos por outras semellantes, a 50 céntimos a unidade, nun quiosco da avenida da Coruña e máis tarde no da rúa San Froilán.

 Eu comecei lendo novelas románticas de Corín Tellado, pero pouco despois, cando meu irmán se incorporou ao "clube lector", pasei ás de vaqueiros de Marcial Lafuente Estefanía e Silver Kane, ás de terror (anque sempre fun medosa) e  xa máis mociña, coas policiacas de Silver Kane e as de ciencia ficción de Lou Carrigan e Curtis Garland.

 Aquela época pasou e seguín con outro tipo de libros, pero creo que lles debo a estas novelas, unha parte da miña afición pola lectura.

 Este verán lin "Los años del miedo" de Juan Eslava Galán, un libro de historia sobre a postguerra que vos recomendo, no que atopei unha referencia a estas noveliñas e descubrín que moitos nomes de autores, que eu imaxinaba extranxeiros, eran pseudónimos de autores españois, que unha boa porcentaxe deles foron republicanos. Tamén que algúns, coma Marcial Lafuente Estefanía, descubriu a súa vena literaria no cárcere, onde escribía en calquera papel que lle caese nas mans.

 Así, Silver Kane é, en realidade, Francisco González Ledesma, un barcelonés do barrio obreiro de Poble Sec, que, con 21 anos, gañou o Premio Internacional de Novela, instituido polo editor Josep Janés coa su novela "Sombras viejas", que logo foi prohibida pola censura.
 Peter Kapra era Pedro Guirao Hernández, un murciano anarquista, que pertenceu ao maquis e comezou a escribir no cárcere  Modelo de Madrid.
 Clark Carrados era Luis García Lecha, funcionario de prisións,  e Dick Dickinson, foi o fiscal Antonio Viader.
 Lou Carrigan é Antonio Vera Ramírez, un barcelonés que deixou a banca para escribir novelas, que en algúns casos chegaron ata o cine.
Curtis Garland agocha a Juan Gallardo Muñoz que comezou escribindo colaboraciones periodísticas —críticas e entrevistas cinematográficas—, na década dos corenta, no diario Imperio, de Zamora, e nas revistas barcelonesas Junior Films e Cinema.

 Outros pseudónimos agochaban a máis dun autor, como Lucky Marty, baixo cuxo nome escribiron Enrique Martínez Fariñas (que chegou a ter a súa propia editorial) e Jesús Rodríguez Lázaro (outro republicano que estivo varios anos na Modelo).

Tempo

Cantos meses de ausencia !

Din que cos anos a percepción do tempo cambia e debe ser verdade porque non sei por onde se me escurriron tantas semanas, tantos días, tantas horas...

Non sei cando pasou o inverno, e a primavera e o verán, pero de súpeto entro aquí e  volve a ser outono, un ano máis, (un ano menos)...

Non é que haxa moito que contar, agás que a filla máis nova xa deixou o niño para ir á universidade ou que os pais envelleceron anos de golpe e agora precisan todos os coidados. Nesas dúas cousas creo que invertín a maior parte das miñas forzas nestes últimos meses. Foi un ano duro, con moitos sobresaltos e traballo, traballo, traballo...

Neste momento semella que podo tomar un pouco de aire e boto de menos saber dos amigos, por iso estou aquí outra vez.

Presentación de "Son Galego"

Antón anda por Muros, por terceira vez.

O día 1 de Febreiro de 2014 presenta alí o seu libro "Son galego", na terra onde naceu o seu avó e de onde emigrou sendo un rapaz para acadar unha vida vellor na Arxentina, onde traballou e formou a súa  familia, sen poder volver nunca á súa casa natal.
 El foi quen lle transmitiu a Antón o seu amor por Galicia, e a súa maneira de ser,  pensar, falar  e sentir coma galego, con todo o que leva implícito, comezando por unha morriña que trae  a Antón a Galicia  sempre que as circunstancias llo permiten.

Organiza a presentación a revista The Muros Times , coa colaboración do Concello de Muros e I love Muros, onde atoparedes máis información.

Tamén vos recomendo moito este enlace:

http://fiosinvisibles.tumblr.com/post/72873154331/de-bos-aires-a-muros-as-moitas-maneiras-de-ser-galego